Wat een zenuwen zo langs de kant..........

Daar stond ik dan.... Voor het eerst dit seizoen langs de kant van de baan tijdens een wedstrijddag! Urta Rozenstruik startte vandaag met mijn pilote de wedstrijd. Dit omdat ik medisch gezien nog niet mag sleeën.
Het voelde in het begin heel gek en ook voor Esme was het even wennen om zo zonder mij te starten. Na zoveel weken samen wedstrijden doen heb je toch een bepaald gevoel opgebouwd. De meiden hebben er samen toch een mooie starttijd uitgeperst. De eerste run was goed maar bracht ons helaas maar tot de 13e plaats. Op naar de tweede. We moesten als 3e van start. De tweede run was niet echt heel goed maar wel op 4 ijzers over de finishlijn. Althans dat dachten wij allemaal. De televisie had de laatste bocht niet meer gefilmd en wij draaiden ons allemaal om om de meiden te verwelkomen. Maar toen bleek dat ze uit de finishbocht gecrashed waren. SHIT!!! Gelukkig werden ze boven wel ingehaakt waardoor ze niet meer helemaal terug de baan in gingen. Urta heeft een pijnlijke schouder. Dit was een blessure die zij vorig jaar al heeft opgelopen en die nu dus weer terug is. Esme heeft naast een paar flinke blauwe plekken (ook al van de eerdere runs) en schaafwonden niets.
Ze baalt natuurlijk vreselijk! We sluiten deze week nu af en zijn als 13e geeindigd. We gaan zondag naar Cesana voor het Europeese kampioenschap en we weten dat we het afdalen daar beter kunnen!!


Ik moet trouwens toegeven dat het vreselijk spannend is zo langs de lijn. Ik stond echt strak van de zenuwen.... Misschien vind ik het toch lekkerder om zelf te starten!! ;)